036. Karen Foxlee - Kruchość skrzydeł

Dziś przejdę do recenzji książki, którą co prawda przeczytałam już tydzień temu, lecz z powodu pewnych wydarzeń dopiero teraz znajduję czas, by ją zrecenzować, zatem zapraszam!

Tak jak w tytule - obiektem recenzji będzie książka australijskiej pisarki - Karen Foxlee o intrygującym tytule Kruchość skrzydeł. Co prawda ksiązka została wydana już w 2009 roku, a jej oryginalny tytuł to The anatomy of wings, jednak dopiero w 2016 roku została przetłumaczona na język polski. Książka ta spotkała się z uznaniem, o czym świadczą liczne nagrody takie jak: Commonwealth Writer's Prize, Dobbie Literary Award czy Queensland Premier's Literary Award. Moim zdaniem? Całkowicie zasłużenie.

Akcja toczy się w małym górniczym miasteczku w Australii, gdzie mieszka dziesięcioletnia Jennifer Day, która towarzyszy nam przez całą książkę. Ta powoli wkraczająca w wiek dojrzewania dziewczynka opowiada o samobójczej śmierci swojej nastoletniej siostry Beth oraz o tym, jak straciła swój śpiewający głos. Dziewczynka wraz ze swoją przyjaciółką Angelą tworzy Księgę wskazówek, która ma być kluczem do odnalezienia głosu i przyczyn śmierci starszej siostry. Jennifer opowiada o życiu całej swojej rodziny zarówno przed, jak i po śmierci Beth. W jej opowieściach subtelnie ukazują się etapy całej tragedii. We fragmentach opowiadających o przeszłości widać cały proces upadku tej młodej dziewczyny. Rozpoczynając od stopniowej zmiany zachowania nastolatki z przykładnej uczennicy, córki i siostry w wyrachowaną i wulgarną buntowniczkę, a kończąc na przypadkowym seksie, upijaniu się, narkotykach, ucieczkach z domu, aż w końcu na popełnieniu samobójstwa. W części opowiadającej o "poszukiwaniu zagubionego głosu" natomiast widać to, jak po tym wszystkim z żałobą i poczuciem winy radzi sobie każdy z rodziny, albo raczej o tym, jak każdy przestaje dawać sobie z tym radę. 

Cała książka cechuje się niezwykle poetyckim, a zarazem prostym językiem, mimo, że narratorem jest dziesięciolatka. Dziewczynka przedstawia otaczający ją świat w dosłowny, ale zarazem niesamowicie wdzięczny, niewinny i czarujący sposób. Mimo, że jest to opowieść o śmierci, chorobie, depresji i bezradności, to jednak sam ciąg wydarzeń i sposoby bohaterów radzenia sobie z nimi przepełnia czytelnika nadzieją i spokojem.

 "Mówiła mi rzeczy, które sama kiedyś usłyszała od swojej mamy, na przykład że gdy jestem niezadowolona z wyhaftowanego kwiatka, to powinnam go odpruć. I tak samo jest z życiem. Jeśli jest się z niego niezadowolonym, to należy je odpruwać, aż znajdzie się miejsce, gdzie popełniło się błąd, i trzeba je poprawić. Wszystko można naprawić. Nic nie jest nieodwracalne. "

Co do bardziej przyziemnych kwestii, ale również istotnych, takich jak dialogi - to muszę przyznać, że to chyba pierwsza książka od dłuższego czasu, w której napisane są one w sposób naturalny i jak najbardziej rzeczywisty. Mimo, że akcja toczy się w latach '80, to wydarzenia przestawione w niej wydają się być uniwersalne i bliskie każdemu z nas. Mimo, że w książce poruszane są niezwykle ciężkie tematy, nadal czytanie jej sprawia wrażenie lekkiej lektury. Warto również zwrócić uwagę na charaktery i zachowania postaci, które są tutaj różnorodne i złożone. Jeżeli chodzi o bardziej techniczne aspekty - to n brakuje mi tutaj regularnych rozdziałów (owszem, książka jest podzielona na pewne części, jednak jest to dosyć chaotyczne). Jednak ten minus redukuje okładka, która mnie zauroczyła.

Kończąc - tak jak wspominałam wcześniej - jest to książka poruszająca trudne tematy, tragedie i problemy, jednak myślę, że jest to niezwykle wartościowa lektura, która na pewno zostanie Wam w pamięci zarówno ze względu na jej treść, jak styl autorki. 

Moja ocena: 10/10

Ilość stron: 300

Wydawnictwo: Dobra Literatura 

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania ksiązki serdecznie dziękuję wydawnictwu

i grupie wydawniczej Literatura Inspiruje